Onze reis met een baby
Ondanks dat onze dochter al bijna 1 jaar oud is, is het reizen met een baby nog altijd spannend voor ons. Geen reden om het niet te doen maar toch, er kan een hoop mis gaan.
Doemdenken
Aan doemscenario’s doe ik niet, dat laat ik aan anderen over maar dat neemt niet weg dat de invloed op een prettige reis behoorlijk slinkt met een klein kind aan je zij. De reis gaat naar Madrid, omgeving Madrid weliswaar. Preciezer nog, Sierra de Gredos. Een bergketen in hartje Spanje.
Door alle problemen die zich op Schiphol afspelen houd dat onze aandacht vast in aanloop van ons vertrek. We hadden met een kleine meid misschien beter voor een andere bestemming kunnen kiezen. Maar door de corona belemmeringen van afgelopen jaren hebben we onze goede vrienden Duco en Mercedes al veel te lang niet opgezocht. En Madrid, waar ze wonen hebben we wel een beetje gezien. Wat wij willen doen is de bergen in, goed eten en als ik eerlijk ben vooral ook uitrusten. En juist dat is een grote uitdaging met een kleine erbij.
De reis
De reis verloopt voorspoedig, geen rij te zien op Schiphol. En nadat we een sneer van de Spaanse autoverhuur hebben gekregen “it’s gonna be a wild ride, your holiday”, vertrekken we vol goede moed. We zullen zien in hoeverre we zijn aanvullende verzekering nodig zullen hebben..
Mijares
Al goed in de avond komen we aan in een slaperig maar charmant bergdorpje, Mijares genaamd. Het appartement is mooi ruim en een uitgebreid balkon geeft uitzicht op de kale bergtoppen.
Het domein van de Steenbok en roofvogels, als de Rode Wouw en de Vale Gier.
Zo eind september is het weer nog prachtig, al komt er een kleine storing aan die de komende dagen voor wat lagere temperaturen zou gaan zorgen. En zo geschiedde, met 1 dag regen als “dieptepunt”. Hoewel ik me niet aan de indruk kon onttrekken dat de plaatselijke bevolking hier helemaal niet zo droevig om was.
In dit gebied is alles gelukkig wat groener dan in de vallei en zeker ook als de gele velden die we op de 2,5 uur durende rit van Madrid naar Mijares hebben waargenomen. Van de regendag hebben we dankbaar gebruik van gemaakt door een uitstapje naar de onwaarschijnlijk mooie grotten van Aguila te bezoeken. Iets dat we met een graad of 25 en zonneschijn niet snel gedaan zouden hebben. En laat dat nu net de voorspelling voor de rest van de vakantie zijn.
Reizen met een kleine.
Er is een hoop om over na te denken als je met die kleine op stap gaat. Wat je allemaal wel en vooral ook niet mee neemt bijvoorbeeld. Wat een gedoe.. Gelukkig zijn er zoekopties te vinden op de vele websites.
Is er een kinderbedje aanwezig? Hebben ze een kinderzitje of is dat overbodig? Neem je een buggy mee of is een draagzak voldoende. En heeft de auto een kinderzitje?
Vliegen met een kleine wordt vaak door de mogelijke overlast als erg vervelend voorgesteld. Maar wat je minder vaak hoort is hoe goed er wel niet meegedacht wordt.
Zo is een kind onder de 2 jaar nagenoeg gratis, mag je 2 items meenemen (buggy, autostoeltje) en de pursers zijn vaak extra vriendelijk.
Wat veel belangrijker is, is dat je je uitstapjes weet in te passen in het slaapritme van die kleine. Want een blije baby is een blije ouder. Die voor de verandering ook wel eens wat energie in leuke dingen steken wil.
Een absurde meerwaarde heeft de reactie van vooral de oudere dames op Rosalie. Alsof ze in Spanje al jaren geen kinderen meer gezien hebben wordt ze bedolven onder de complimenten in prachtige Spaanse volzinnen. Met iedere keer hetzelfde dankbare maar schaapachtige lachje van onze kant. We verstaan er namelijk geen woord van. Maar wat overblijft is het contact met de plaatselijke bevolking en dat op de meest positieve manier.
Avila
Met die uitdagingen zijn we onze reis ingegaan, niet wetende of onze inzet uitbetaald zou worden. Maar slechter dan onze laatste vakantie kon het bijna niet worden. Toen vielen eigenlijk al onze verwachtingen in het water.
Een voordeel die we nu hebben in vergelijking met de vorige keer is dat we als uitvalsbasis een volwaardig huis tot onze beschikking hebben. Waar je manoeuvreren in een camper wat lastiger is. Toch kunnen incidenten als ziekte, diefstal en tegenvallend weer niet makkelijk vermeden worden.
Een van de oplossingen die we hier uitproberen is het plannen van de slaapjes in de auto, op weg naar in dit geval Avila. Het is een geweldige rit van 1,5 uur naar een van de mooiste burchtsteden ter wereld. Met een muur die je al van tientallen kilometers afstand ziet opdoemen.
Maar nog mooier was de rit zelf die via de meest uitdagende haarspeldbochten naar de top van de berg toe leidt. Waardoor een afstand van 68 kilometer dus toch anderhalf uur duurt. De uitzichten zijn vanzelfsprekend geweldig en ook super leuk is het om ons bergdorpje steeds verder uit beeld te zien verdwijnen naarmate de top nadert.
Het was een topdag en dat vooral doordat alles de goede kant op viel. Rosalie sliep goed. Het weer was aangenaam en het wandelen door de binnenstad van Avila als het bezoeken van een openluchtmuseum. Veel meer dan slenteren en een kop koffie drinken hebben we niet gedaan. En dat was ook niet nodig. Wat een aanrader!
Vrienden
Op de dag dat we onze vrienden voor het eerst zullen treffen deze vakantie weten we dat het een flexibele houding zal vragen. Een puzzel om de verschillende ritmes samen te voegen.
De ochtend krijgt dan ook meteen een radicaal andere invulling. Waar we normaal gesproken een vrij duidelijke routine hebben, verzinnen we nu wat anders. Na Het ontbijt en alles dat hoort bij de start van een dag gaan we direct op stap.
Om half tien zitten we in de auto op weg naar het startpunt van de bergwandeling die we gaan ondernemen. Rond 10 uur is het eerste slaapje normaal een feit maar na deze prachtige en verfrissende wandeling gaat Rosa nu iets voor 12 uur naar bed.
Dit zorgt ervoor dat ons weerzien om 2 uur plaats kan vinden in een eettentje op een kwartier rijden. Onder de druivenranken zien we bij aankomst enthousiast twee paar armen naar ons zwaaien en lachen. Het is heerlijk om goede vrienden weer in de armen te kunnen sluiten. En al helemaal in een pittoresk Spaans restaurantje met smaakvolle gerechten zoals je ze in Nederland nauwelijks vind. Een simpele tomatensalade doet mijn hart en cholesterol al een sprongetje maken.
Na een mooi weerzien en de belofte van het bezoek aan een van mijn favoriete natuurverschijnselen, de waterval, in de komende dagen gaan wij terug naar ons appartement. Zij gaan naar het huis van Mercedes haar vader. Zodat we even tot onszelf kunnen komen. In de avond komen ze echter nog naar ons toe om een mooie barbecue bij ons te verzorgen. Wat een weelde!
Het is grappig hoe de dingen kunnen lopen, vooral op vakantie. Waar we eerder dus met de camper weg waren en elke stap een beetje of een beetje meer tegen viel, zit nu alles mee. En waar we verwacht hadden dat onze reis door Spanje behoorlijk uitdagend kon gaan worden, dachten we met de camper te kunnen ontspannen omdat mijn ouders graag hielpen en op Rosalie wilden passen. Zo zie je maar dat het soms gewoon loopt zoals het loopt. En dat kun je maar het beste accepteren zonder in verwachtingen te blijven hangen.
De waterval
De wandeltocht naar de waterval duurt niet per se lang maar gaat wel over puntige rotsen en gladde stenen. Meermaals dient het beekje via spannende taferelen overgestoken te worden. Maar geen reden tot paniek, de dames zijn thuis gebleven en Duco en ik kunnen ons even uitleven. Met de snelheid en souplesse van een getrainde berggeit bereiken we de waterval.
Ondanks dat het ondertussen begin oktober is en er geen zon is om ons aan op te warmen wagen we het op een fijne duik. Koud is het zeker maar als er een uitdaging aan te gaan is komen er als snel extra krachten vrij. Via een goede duik onder water komen we bij de waterval terecht waar we zo lang onder blijven als mogelijk. Als echte ijsmannen vieren we deze overwinning met een diepe oerkreet en nemen we een foto om het af te leren.
Casa Mercedes
Verder zijn we nog bij Mercedes haar vader geweest. Waar een olijvenboomgaard de zelfgemaakte olijfolie bevoorraad. Een lekkernij waar Spanje de harten van velen mee verovert. Op het terrein staan een paar huisjes en de paarden staan geduldig te wachten om stedelingen een indruk van het platteland te geven.
Ooit zelf in de stad wonende is Mercedes haar vader ondertussen helemaal aan dit leven verknocht. De hutjes zijn dan ook simpel ingericht en zonder televisie en dergelijke ingedeeld. Want op een plek als deze kom je om tot rust te komen. Dat is het doel. Elk huisje is met eigen bloed, zweet en tranen opgebouwd en de kippen en moestuin maken het geheel af.
Mercedes neemt ons nog mee naar een stukje land, op loopafstand, waar de bijen staan. Onderweg vonden we nog een prachtig slangenvel, waar we de dag daarvoor al een levende slang hadden zien weg glibberen. Ook de honing wordt hier zelf gemaakt en zo neemt ze Maya mee om te kijken hoe het ervoor staat. Maanpak aan en gaan.
Maar zo makkelijk als het klinkt was het ook weer niet want de bijen hadden een uitzonderlijk agressieve bui waarbij meerdere steken uitgedeeld werden. En zelfs aan Duco en mij, terwijl we toch op behoorlijke afstand stonden toe te kijken. Gelukkig werd Rosalie van dit geweld gespaard.
Als afsluiting hebben we nog een geweldige maaltijd genuttigd met vele streekproducten en eigen oogst. Waarmee ons verblijf in de omgeving van Sierra de Gredos ten einde kwam en de tocht naar het noorden zou volgen.
Cercedilla
Van een bijna uitgestorven dorpje naar het bruisende Cercedilla. Een uurtje ten noorden van Madrid. Waar de restaurants geboekt moeten worden om je van een plekje te verzekeren. Met winkeltjes en een gezellig centrum kon het bijna niet meer verschillen met onze eerdere verblijfplaats. Behalve dan dat we wederom tegen een berg aan zaten.
Met wandelpaden en uitzichtpunten konden we ook hier ons geluk niet op. Met Rosalie hadden we onze draai goed gevonden en ook hier een leuk huisje met ommuurd tuintje waar Rosa lekker haar kruipende gang kon gaan. Vergezeld door een tiental jonge poesjes die ons verblijf aan het huisje extra kleur gaf. En dat allemaal voor de prijs van een zak kattenvoer.
Ontspannen, wandelen en lekker eten. Onze vrienden weer uitzwaaien en nog even tot onszelf komen. Fijn wandelen in het zonnetje, terwijl het thuis al koud en guur begon te worden.
Tot Slot
Midden Spanje heeft mij toch verrast en wel op een positieve manier. Het betaalbare maar heerlijke eten is echt een geweldige aanwezigheid. Het enige dat je er echt wel mist is het strand en de zee. Die de hoge temperaturen van de zomer dragelijk maken. Natuurlijk zijn er meren genoeg en zijn er op veel plekken natuurlijk baden te vinden. Maar die zijn enkel open in hoog zomer en niet met goed weer begin oktober.
De reis heeft onze verwachtingen overtroffen en nieuwe energie gegeven om het leven als beginnend ouders dragelijk te houden!
